Όπως ο φιδωτός δρόμος που οδηγεί από τα πιο τουριστικά Χάνια, στην πιο γήινη Ζαγορά. Πώς να περιγράψεις το θρόισμα της καστανιάς στα ρεύματα αέρα που δημιουργεί το αμάξι σου; Και δεν την  βρίσκεις εύκολα, ξέρεις. Κρύβεται «πίσω από το βουνό», όπως ακριβώς λέει το όνομα της σε μια παλιά σλαβική διάλεκτο. Λίγο μετά την τελευταία στροφή, εκεί μόνον, θα δεις σειρές από σπίτια να κρύβονται από τα αδιάκριτα βλέμματα. Καρφιτσωμένα στο βουνό, πάνω από την θάλασσα, που παλιότερα αγνάντευαν με μεγάλη ανυπομονησία, περιμένοντας τα ζαγοριανά καράβια να φέρουν τους αγαπημένους τους.  Να δέσουν στο πανέμορφο Χορευτό.

Γιατί από παλιά, οι Ζαγοριανοί είχαν μια έφεση στο εμπόριο. Μετάξι, ξακουστό και περιζήτητο στα πέρατα της γης, μαλλί για τις περίφημες «ζαγοριανές καπότες» στα τέλη του 18^ου αιώνα, μήλα με ονομασία προέλευσης και κάστανα σήμερα. Οι Ζαγοριανοί πάντα τιμούσαν την γη  τους και αυτή δεν τους άφησε ποτέ παραπονεμένους. Γι’ αυτό και ως σήμερα, το Ζαγόρι παραμένει το μεγαλύτερο κεφαλοχώρι του Πηλίου. Με σχεδόν 3.000 κατοίκους που αγαπούν τον τόπο τους και από πολύ νωρίς, την εποχή που άλλοι εγκατέλειπαν τα χωριά τους για ένα «καλύτερο», αστικό μέλλον, επέλεξαν να επενδύσουν στη μάνα γη και να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τον Αγροτικό Συνεταιρισμό που ίδρυσαν το 1915. Και η αλήθεια είναι, ότι αν γευτείς ένα μήλο Ζαγορίν με κλειστά μάτια, σίγουρα θα κατακλύσουν το στόμα σου γεύσεις από τα χώματα, τα φύλλα, τις μυρωδιές του τόπου, στρώματα της ιστορίας του...

Από την άλλη, ακόμα και σήμερα, το χωριό παραμένει πιστό στο οικιστικό σχέδιο του παρελθόντος, με τις συνοικίες του να αντιστοιχούν σε 4 ναούς: Σωτήρα ή Μεταμόρφωση, που αποτέλεσε και τον πρώτο πυρήνα του χωριού, με το ομώνυμο μοναστήρι του 11^ου αιώνα να καταστρέφεται ολοσχερώς από πυρκαγιά το 1887. Αγία Παρασκευή, με τις όμορφες αγιογραφίες και ένα χρυσοκέντητο επιτάφιο ρωσικής προέλευσης, χτισμένη το 1803.  Αγία Κυριακή, με το ξεχωριστό ξυλόγλυπτο, επιχρυσωμένο τέμπλο, χτισμένη το 1740. Άγιος Γεώργιος, θεμελιωμένος ανάμεσα στο 1762-1792 υπό την επιστασία του Πατριάρχη Καλλίνικου, χαρακτηριστικότατο δείγμα Πηλιορείτικης τρίκλιτης εκκλησίας.

Τα δε αρχοντικά του, όπως αυτά του Κασσαβέτη, του Πρίγκου, του Φρόνιμου, αντιστοιχούν και αυτά με την σειρά τους στις περιόδους ακμής του χωριού. Είτε από την εποχή του εμπορίου του μεταξιού, είτε από τότε που οι επιφανέστεροι είχαν μετοικήσει ήδη στην Αίγυπτο, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν τον όμορφο τόπο που τους γέννησε. Και βέβαια, τα πλατάνια, οι κρήνες, η χαρακτηριστική πλατεία, τα καφενεία και αυτή η θέα που πάντα θα σου θυμίζει ότι «οι παλιοί ήξεραν καλύτερα». Όμως, το ωραίο με την Ζαγορά είναι ότι δεν είναι μια καρτ-ποστάλ του περασμένου αιώνα, που ρετουσαρίστηκε για να είναι όμορφη για τους νεοτουρίστες. Αντιθέτως, είναι από τα λίγα μέρη της Ελλάδας, που ακριβώς επειδή οι άνθρωποι της σέβονται πολύ το παρελθόν τους, έχουν καταφέρει να το ενσωματώσουν στο παρόν με τον πιο ουσιαστικό τρόπο. Μαθαίνοντας από τους παλιούς.. αυτή είναι η ουσία του τόπου ετούτου..

Και αφού χορτάσεις από τις μυρωδιές και τα καλούδια της Ζαγοράς, μπορείς να περάσεις την καταπράσινη ρεματιά και να συνεχίσεις προς το Πουρί. Εκεί, στο τέρμα του δρόμου, ανάμεσα σε καστανιές και μηλιές, βρίσκεται το μικρό χωριουδάκι με την προνομιακή θέα και μια πλατεία που ξεδιπλώνεται σε 3 επίπεδα, επιτρέποντας στο βλέμμα να περιπλανηθεί με την ησυχία του στο Αιγαίο. Κοντά στην Ζαγορά βρίσκεται και η Μακρυρράχη, το χωριό των λουλουδιών, με τις μυρωδιές από τις καμέλιες, τις γαρδένιες και τις μανόλιες που κοσμούν τα σπίτια να οδηγούν το επόμενο βήμα σου.  

http://www.menoume-ellada.gr